എന്റെ കോളേജ് ദിവസങ്ങളിൽ, കാൻറ്റീനിലെ ജാലകത്തിന് അരികിലെ ബെഞ്ച് എന്നും ഒരേ ആളാണ് പിടിച്ചിരുന്നത്—അവൾ.
കാപ്പി കപ്പ്, ഒരു നോവൽ, പിന്നെ അവളുടെ ശാന്തമായ ചിരി.
എനിക്ക് സംസാരിക്കാനുള്ള ധൈര്യം വരാറില്ല.
പകരം, ഞാൻ ചെറിയ കത്തുകൾ എഴുതും. പേര് എഴുതാതെ,
“നിന്റെ ചിരി എന്റെ ദിവസത്തെ ഏറ്റവും മനോഹര സംഗീതമാണ്” എന്ന പോലെ.
ഓരോ ദിവസവും, അവൾ ഇരുന്ന് പോകുന്നതിന് ശേഷം, ആ ബെഞ്ചിന്റെ കീഴിൽ കത്ത് ഒളിപ്പിക്കും. ദിവസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞു.
ഒരു ദിവസം ഞാൻ എത്തിയപ്പോൾ, ബെഞ്ചിന്മേൽ ഒരു പിങ്ക് പേപ്പർ കണ്ടു.
അത് തുറന്നപ്പോൾ, മനസ്സ് മുഴുവൻ വിറച്ചു.
“ഞാനും നിന്നെ കാണുന്നുണ്ട്… നിന്റെ വാക്കുകൾ എന്റെ ദിവസത്തെ പൂർത്തിയാക്കുന്നു.
പക്ഷേ ഇനി ഒളിക്കേണ്ട. വരൂ, കാപ്പി എന്റെ കൂടെ പങ്കിടൂ. — ശ്രുതി”
അന്ന് മുതൽ, കാൻറ്റീനിലെ ജാലക ബെഞ്ച് ഞങ്ങളുടേതായി
കാപ്പി കപ്പ്, ഒരു നോവൽ, പിന്നെ അവളുടെ ശാന്തമായ ചിരി.
എനിക്ക് സംസാരിക്കാനുള്ള ധൈര്യം വരാറില്ല.
പകരം, ഞാൻ ചെറിയ കത്തുകൾ എഴുതും. പേര് എഴുതാതെ,
“നിന്റെ ചിരി എന്റെ ദിവസത്തെ ഏറ്റവും മനോഹര സംഗീതമാണ്” എന്ന പോലെ.
ഓരോ ദിവസവും, അവൾ ഇരുന്ന് പോകുന്നതിന് ശേഷം, ആ ബെഞ്ചിന്റെ കീഴിൽ കത്ത് ഒളിപ്പിക്കും. ദിവസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞു.
ഒരു ദിവസം ഞാൻ എത്തിയപ്പോൾ, ബെഞ്ചിന്മേൽ ഒരു പിങ്ക് പേപ്പർ കണ്ടു.
അത് തുറന്നപ്പോൾ, മനസ്സ് മുഴുവൻ വിറച്ചു.
“ഞാനും നിന്നെ കാണുന്നുണ്ട്… നിന്റെ വാക്കുകൾ എന്റെ ദിവസത്തെ പൂർത്തിയാക്കുന്നു.
പക്ഷേ ഇനി ഒളിക്കേണ്ട. വരൂ, കാപ്പി എന്റെ കൂടെ പങ്കിടൂ. — ശ്രുതി”
അന്ന് മുതൽ, കാൻറ്റീനിലെ ജാലക ബെഞ്ച് ഞങ്ങളുടേതായി
