అమర్చని ఉత్తరాలు
చీకటి మబ్బులతో నగరం నిశ్శబ్దంగా ఉంది. ఓ చిన్న కాఫీ షాప్ లో, కిటికీ అంచున కుర్చుని అర్జున్ తన పాత నోట్బుక్ ను తిప్పి చూస్తున్నాడు. వర్షపు చినుకు అద్దంపై తాకినట్లు, అతని మనసులోనూ కొన్ని జ్ఞాపకాలు తాకుతున్నాయి.
అతని వేల్లు మెల్లగా ఒక పాత పేజీపై నిలిచాయి. అది ఒక అపూర్వమైన ఉత్తరం... కాని అది అసంపూర్తిగా ఉంది.
"మీరా, ఆ రాత్రి నేను చెప్పాల్సింది..."
"అర్జున్?"
ఆ స్వరాన్ని విన్నవెంటనే అతని హృదయం కుదుటపడింది. నెమ్మదిగా తలెత్తి చూసాడు.
మీరా.
ఏళ్ల తర్వాత, ఆమె అతని ఎదురుగా నిలబడి ఉంది. సమయం ఆమెను కొద్దిగా మార్చివేసినా, ఆమె చూపులో మాత్రం గతం ఇంకా కనిపిస్తోంది. వారిద్దరి మధ్య సమయం నిలిచినట్లుగా అనిపించింది.
కొన్నిసెకన్ల మౌనానంతరం అర్జున్ నెమ్మదిగా లేచాడు. "మీరా," అతని స్వరం ఆప్యాయంగా మారింది.
వర్షం ఆగిపోయింది. ఇద్దరూ నిశ్శబ్దంగా నడుస్తున్నారు. రోడ్లపై నీటి తడి మెరిసిపోతూ ఉంది. ఒక చోట నిలిచిన తర్వాత, మీరా అతని వైపు తిరిగింది.
"నీ ఉత్తరం నువ్వు పూర్తి చేయలేదుగా?" ఆమె ప్రశ్న లో ఓ లేత చిరునవ్వు.
అర్జున్ తల ఊపాడు. "లేదు," చిన్న నవ్వుతో, ఆమె కళ్లలోకి చూస్తూ అన్నాడు, "కానీ ఇప్పుడు పూర్తిచేయగలను."
మీరా ఊపిరి పీల్చుకుంది, ఏదో ఎదురుచూసినట్లుగా.
అర్జున్ లోతైన శ్వాస తీసుకుని అన్నాడు, "నేను నిన్ను ప్రేమించాను, మీరా. ఎప్పటికీ."
ఒక నిశ్శబ్దం.
మీరా కళ్లును మూసుకుంది, అతని మాటల గంభీరతను గ్రహిస్తూ. క్షణం తర్వాత, ఆమె మెల్లగా నవ్వింది. అది విచారమైనది కాదు, కలతలేని నిజమైన చిరునవ్వు.
"నాకు తెలుసు," ఆమె మృదువుగా చెప్పింది.
ఆమె చెయ్యి ముందుకు వచ్చి అతని చెయ్యిని మృదువుగా పట్టుకుంది. క్షణం మాత్రమే. ఆపై విడిచింది.
వీధి కాంతి ఆకుపచ్చగా మారింది.
మీరా ముందుకు నడిచిపోయింది. అర్జున్ ఆమెను చూడసాగాడు, ముఖంపై చిన్న, మధురమైన చిరునవ్వుతో. చేతిలోని పాత నోట్బుక్ ను మెల్లగా మూసుకున్నాడు.
కొందరి ప్రేమ కథలు అసంపూర్తిగా మిగిలిపోతాయి.
కానీ, కొన్నిసార్లు మాటల్లో చెప్పడం కూడా సరిపోతుంది.
చీకటి మబ్బులతో నగరం నిశ్శబ్దంగా ఉంది. ఓ చిన్న కాఫీ షాప్ లో, కిటికీ అంచున కుర్చుని అర్జున్ తన పాత నోట్బుక్ ను తిప్పి చూస్తున్నాడు. వర్షపు చినుకు అద్దంపై తాకినట్లు, అతని మనసులోనూ కొన్ని జ్ఞాపకాలు తాకుతున్నాయి.
అతని వేల్లు మెల్లగా ఒక పాత పేజీపై నిలిచాయి. అది ఒక అపూర్వమైన ఉత్తరం... కాని అది అసంపూర్తిగా ఉంది.
"మీరా, ఆ రాత్రి నేను చెప్పాల్సింది..."
"అర్జున్?"
ఆ స్వరాన్ని విన్నవెంటనే అతని హృదయం కుదుటపడింది. నెమ్మదిగా తలెత్తి చూసాడు.
మీరా.
ఏళ్ల తర్వాత, ఆమె అతని ఎదురుగా నిలబడి ఉంది. సమయం ఆమెను కొద్దిగా మార్చివేసినా, ఆమె చూపులో మాత్రం గతం ఇంకా కనిపిస్తోంది. వారిద్దరి మధ్య సమయం నిలిచినట్లుగా అనిపించింది.
కొన్నిసెకన్ల మౌనానంతరం అర్జున్ నెమ్మదిగా లేచాడు. "మీరా," అతని స్వరం ఆప్యాయంగా మారింది.
వర్షం ఆగిపోయింది. ఇద్దరూ నిశ్శబ్దంగా నడుస్తున్నారు. రోడ్లపై నీటి తడి మెరిసిపోతూ ఉంది. ఒక చోట నిలిచిన తర్వాత, మీరా అతని వైపు తిరిగింది.
"నీ ఉత్తరం నువ్వు పూర్తి చేయలేదుగా?" ఆమె ప్రశ్న లో ఓ లేత చిరునవ్వు.
అర్జున్ తల ఊపాడు. "లేదు," చిన్న నవ్వుతో, ఆమె కళ్లలోకి చూస్తూ అన్నాడు, "కానీ ఇప్పుడు పూర్తిచేయగలను."
మీరా ఊపిరి పీల్చుకుంది, ఏదో ఎదురుచూసినట్లుగా.
అర్జున్ లోతైన శ్వాస తీసుకుని అన్నాడు, "నేను నిన్ను ప్రేమించాను, మీరా. ఎప్పటికీ."
ఒక నిశ్శబ్దం.
మీరా కళ్లును మూసుకుంది, అతని మాటల గంభీరతను గ్రహిస్తూ. క్షణం తర్వాత, ఆమె మెల్లగా నవ్వింది. అది విచారమైనది కాదు, కలతలేని నిజమైన చిరునవ్వు.
"నాకు తెలుసు," ఆమె మృదువుగా చెప్పింది.
ఆమె చెయ్యి ముందుకు వచ్చి అతని చెయ్యిని మృదువుగా పట్టుకుంది. క్షణం మాత్రమే. ఆపై విడిచింది.
వీధి కాంతి ఆకుపచ్చగా మారింది.
మీరా ముందుకు నడిచిపోయింది. అర్జున్ ఆమెను చూడసాగాడు, ముఖంపై చిన్న, మధురమైన చిరునవ్వుతో. చేతిలోని పాత నోట్బుక్ ను మెల్లగా మూసుకున్నాడు.
కొందరి ప్రేమ కథలు అసంపూర్తిగా మిగిలిపోతాయి.
కానీ, కొన్నిసార్లు మాటల్లో చెప్పడం కూడా సరిపోతుంది.