வானகம் தூரம் சூரியனை வட்டம்
புது சந்தோசம் பூவெல்லாம்
மௌனமே உன்னிடம் பார்வைகள் போதுமே அதில் சொல்லி முடிக்கும் பலர் சொல்லி போன ஒரு கடந்த பெண்ணின் மௌன
சின்னஞ்சிறு சின்னஞ்சிறு ரகசியமே சின்னஞ்சிறு சின்னஞ்சிறு
நானே வருகிறேன்
மழையோடு நான் கரைந்ததுமில்லை
சட்டென்று சலனம் வருமென்று
நீ என்பதை பொல்லாத
மண்ணில் நாம்
புயலில் தனி இறகாய்
ஓ என் தனிமையே
என் வலியின் உச்சமோ
மனம் தினம் தினம் தாவுமே
பெண்ணுக்குள் ஆண் மனசுக்குள் பூ பூக்கும் 
பெண்ணுக்குள் நாணத்தை விட்டுவிட்ட நேரம் தானோ
பாட்டாலே நெஞ்சோடு
நீ பாடும் ராகம் உன்னோட உங்கள தான்
கண்ணில் நூறு வகை
நாம் தானே இரு கட்டுக்களே
கண்ணிரண்டில் நூறு நாடி எங்கும் ஏதோ
மெய் சிலிர்க்கும் வண்ணம் தூபம் போடும் நேரம் 
நீ போன காலம் திசைக்கொன்றாய்
பிரிந்தோம் அன்று
பெண்ணல்ல வீணை
வாடிப்போன காரணம் கன்னித்தோகை
தண்டவாளம் தள்ளி மேற்கு வானில் நிலவு எழுவது
நிகழ் காலமும் எதிா் இறந்தாலுமே
