ഒരു കാലത്ത് ഞാൻ ലോകത്തോട് ചിരിച്ചിരുന്നു. ചിലപ്പോൾ വെറുതെ ചിരിക്കാൻ പോലും കാരണം വേണ്ടിരുന്നില്ല.
ആളുകൾക്കൊപ്പം ഇരിക്കുമ്പോൾ സമയം പറന്നുപോകും,
മനസ്സിൽ കാറ്റുപോലെ സ്വാതന്ത്ര്യം.
ഇന്ന്? എന്റെ ഉള്ളിൽ ഒരു ഭാരമുള്ള നിശ്ശബ്ദതയാണ്.ഒരു കല്ല് ഹൃദയത്തിനുള്ളിൽ വച്ചിരിക്കുന്ന പോലെ. എനിക്ക് ഒന്നും ചെയ്യാൻ മനസ്സില്ല.
കണ്ണിനു മുമ്പിൽ കാണുന്ന കാര്യങ്ങൾ പോലും അര്‍ത്ഥമില്ലാത്ത സിനിമാസീനുകളായി തോന്നുന്നു.
ആളുകൾ സംസാരിക്കുന്നു.
ഞാൻ കേൾക്കുന്നു.
പക്ഷേ, കേട്ട വാക്കുകൾ
മനസ്സിന്റെ വാതിലിനു മുന്നിൽ തന്നെ വീണു മരിക്കുന്നു.
ഒന്നും ഉള്ളിലേക്ക് കടക്കുന്നില്ല.
എന്തിനാണ് എല്ലാവരോടും എനിക്ക് ഇത്രയും അസഹിഷ്ണുത?
ചിലപ്പോൾ വാക്കുകൾ കുത്തുപയോഗിക്കുന്ന വാളുകളായി മാറുന്നു.ഞാൻ പറയുന്നില്ല,
പക്ഷേ എന്റെ കണ്ണുകൾ പറഞ്ഞുതീർക്കുന്നു.
ഒരു കാലത്ത് ഞാൻ സ്നേഹിച്ച മുഖങ്ങൾ,
ഇന്ന് എന്റെ മനസ്സിൽ അന്യരുടെ കൂട്ടത്തിലേക്കാണ് പതിക്കുന്നു.
എന്റെ തലച്ചോറിൽ പഴയ ഓർമ്മകൾ
നിരന്തരം ഉരുൾപൊട്ടുന്നത് പോലെ വീഴുന്നു.
ചിരിച്ച ദിനങ്ങൾ, പങ്കുവെച്ച രഹസ്യങ്ങൾ,
സ്വപ്നങ്ങളാൽ നിറഞ്ഞ രാത്രികൾ—
ഇന്ന് അവയെല്ലാം വിഷമുള്ള മുളകൾ പോലെ എന്റെ ഹൃദയം ചീന്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.
കാരണം എനിക്ക് അറിയില്ല.
ഒരു പ്രത്യേക സംഭവം?
ഒരു നഷ്ടം?
അല്ലെങ്കിൽ, എന്റെ ഉള്ളിലെ എന്തോ ചെറുതായി പൊട്ടിത്തെറിച്ച ശബ്ദം,
എനിക്ക് കേൾക്കാനാകാതെ പോയതാകുമോ?
എനിക്ക് ഉറങ്ങാൻ കഴിയുന്നില്ല.
ഉറങ്ങി കഴിഞ്ഞാൽ എഴുന്നേൽക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല.
ദിവസങ്ങൾ തമ്മിൽ കലർന്നുപോകുന്നു.
ഇന്ന്, ഇന്നലെ, നാളെ—
എല്ലാം ഒരേ നിറമുള്ള ചാരച്ചുവരുകൾ.
ഞാൻ എന്നെ തേടുന്നു.
എന്നാൽ, കണ്ണാടിയിൽ കാണുന്നത്
ഞാൻ ഒരിക്കൽ പരിചയിച്ചിരുന്ന മനുഷ്യനല്ല.ഒരാൾ ഉണ്ട് അവിടെ,
കണ്ണുകൾ ശൂന്യമായ,
ഹൃദയം ഭാരമുള്ള,
മനസ്സിൽ വസിക്കുന്നത് മാത്രം പഴയ ഓർമ്മകളുടെ ഭയങ്കര നഗരം.
എനിക്കറിയില്ല…
ഞാൻ തിരിച്ചുവരുമോ…
അല്ലെങ്കിൽ, ഈ മൂടൽമഞ്ഞ് എന്നെ മുഴുവൻ വിഴുങ്ങുമോ…..
ആളുകൾക്കൊപ്പം ഇരിക്കുമ്പോൾ സമയം പറന്നുപോകും,
മനസ്സിൽ കാറ്റുപോലെ സ്വാതന്ത്ര്യം.
ഇന്ന്? എന്റെ ഉള്ളിൽ ഒരു ഭാരമുള്ള നിശ്ശബ്ദതയാണ്.ഒരു കല്ല് ഹൃദയത്തിനുള്ളിൽ വച്ചിരിക്കുന്ന പോലെ. എനിക്ക് ഒന്നും ചെയ്യാൻ മനസ്സില്ല.
കണ്ണിനു മുമ്പിൽ കാണുന്ന കാര്യങ്ങൾ പോലും അര്‍ത്ഥമില്ലാത്ത സിനിമാസീനുകളായി തോന്നുന്നു.
ആളുകൾ സംസാരിക്കുന്നു.
ഞാൻ കേൾക്കുന്നു.
പക്ഷേ, കേട്ട വാക്കുകൾ
മനസ്സിന്റെ വാതിലിനു മുന്നിൽ തന്നെ വീണു മരിക്കുന്നു.
ഒന്നും ഉള്ളിലേക്ക് കടക്കുന്നില്ല.
എന്തിനാണ് എല്ലാവരോടും എനിക്ക് ഇത്രയും അസഹിഷ്ണുത?
ചിലപ്പോൾ വാക്കുകൾ കുത്തുപയോഗിക്കുന്ന വാളുകളായി മാറുന്നു.ഞാൻ പറയുന്നില്ല,
പക്ഷേ എന്റെ കണ്ണുകൾ പറഞ്ഞുതീർക്കുന്നു.
ഒരു കാലത്ത് ഞാൻ സ്നേഹിച്ച മുഖങ്ങൾ,
ഇന്ന് എന്റെ മനസ്സിൽ അന്യരുടെ കൂട്ടത്തിലേക്കാണ് പതിക്കുന്നു.
എന്റെ തലച്ചോറിൽ പഴയ ഓർമ്മകൾ
നിരന്തരം ഉരുൾപൊട്ടുന്നത് പോലെ വീഴുന്നു.
ചിരിച്ച ദിനങ്ങൾ, പങ്കുവെച്ച രഹസ്യങ്ങൾ,
സ്വപ്നങ്ങളാൽ നിറഞ്ഞ രാത്രികൾ—
ഇന്ന് അവയെല്ലാം വിഷമുള്ള മുളകൾ പോലെ എന്റെ ഹൃദയം ചീന്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.
കാരണം എനിക്ക് അറിയില്ല.
ഒരു പ്രത്യേക സംഭവം?
ഒരു നഷ്ടം?
അല്ലെങ്കിൽ, എന്റെ ഉള്ളിലെ എന്തോ ചെറുതായി പൊട്ടിത്തെറിച്ച ശബ്ദം,
എനിക്ക് കേൾക്കാനാകാതെ പോയതാകുമോ?
എനിക്ക് ഉറങ്ങാൻ കഴിയുന്നില്ല.
ഉറങ്ങി കഴിഞ്ഞാൽ എഴുന്നേൽക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല.
ദിവസങ്ങൾ തമ്മിൽ കലർന്നുപോകുന്നു.
ഇന്ന്, ഇന്നലെ, നാളെ—
എല്ലാം ഒരേ നിറമുള്ള ചാരച്ചുവരുകൾ.
ഞാൻ എന്നെ തേടുന്നു.
എന്നാൽ, കണ്ണാടിയിൽ കാണുന്നത്
ഞാൻ ഒരിക്കൽ പരിചയിച്ചിരുന്ന മനുഷ്യനല്ല.ഒരാൾ ഉണ്ട് അവിടെ,
കണ്ണുകൾ ശൂന്യമായ,
ഹൃദയം ഭാരമുള്ള,
മനസ്സിൽ വസിക്കുന്നത് മാത്രം പഴയ ഓർമ്മകളുടെ ഭയങ്കര നഗരം.
എനിക്കറിയില്ല…
ഞാൻ തിരിച്ചുവരുമോ…
അല്ലെങ്കിൽ, ഈ മൂടൽമഞ്ഞ് എന്നെ മുഴുവൻ വിഴുങ്ങുമോ…..
