എന്റെ കോളേജ് ദിവസങ്ങളിൽ, കാൻറ്റീനിലെ ജാലകത്തിന് അരികിലെ ബെഞ്ച് എന്നും ഒരേ ആളാണ് പിടിച്ചിരുന്നത്—അവൾ.
കാപ്പി കപ്പ്, ഒരു നോവൽ, പിന്നെ അവളുടെ ശാന്തമായ ചിരി.
എനിക്ക് സംസാരിക്കാനുള്ള ധൈര്യം വരാറില്ല.
പകരം, ഞാൻ ചെറിയ കത്തുകൾ എഴുതും. പേര് എഴുതാതെ,
“നിന്റെ ചിരി എന്റെ ദിവസത്തെ ഏറ്റവും മനോഹര സംഗീതമാണ്”...